در حالی که بسیاری انتظار داشتند برندگان نوبل امسال از حوزه اقتصاد محیط زیست یا اقتصاد رفتاری باشند، داگلاس اما این دبلیو دایموند، فیلیپ اچ. دیبویگ در کنار آقای بن برنانکه بودند که به خاطر تحقیقات در خصوص نحوه برخورد جامعه با بحران های مالی،برنده جایزه شدند.

نام بن اس. برنانکه، داگلاس دبلیو. دایموند و فیلیپ اچ. دیبویگ "به دلیل تحقیق در مورد بانک ها و بحران های مالی" روز دوشنبه توسط هیئت نوبل در آکادمی سلطنتی علوم سوئد در استکهلم اعلام شد و جوایز نوبل که دارای جایزه نقدی 10 میلیون کرون سوئدی (نزدیک به 900000 دلار) است  در 10 دسامبر اهدا خواهد شد. 

برنانکی متولد 1953 در آگوستا، از سال 2006 تا 2014 رئیس فدرال رزرو بوده و هم اکنون در موسسه بروکینگز فعالیت میکند.دایموند متولد 1953 ،استاد مدرسه کسب و کار دانشگاه شیکاگو و دیبویگ متولد ،1979  استاد مدرسه کسب و کار واشینگتن است.

برندگان امسال در علوم اقتصادی، درک ما را از نقش بانک ها در اقتصاد، به ویژه در زمان بحران های مالی، به طور قابل توجهی بهبود بخشیده اند. یک یافته مهم در تحقیقات آنها این است که چرا اجتناب از سقوط بانک ها حیاتی است.

تحقیقات بانکداری مدرن توضیح می‌دهد که چرا ما بانک‌ داریم، چگونه آنها را کمتر در مقابل بحران‌ها آسیب‌پذیر کنیم و چگونه سقوط بانک‌ها بحران‌های مالی را تشدید می‌کند. پایه های این تحقیق توسط بن برنانکه، داگلاس دایموند و فیلیپ دیبویگ در اوایل دهه 1980 پایه گذاری شد. تحلیل‌های آنها در تنظیم بازارهای مالی و مقابله با بحران‌های مالی از اهمیت عملی بالایی برخوردار بوده است.

برای اینکه اقتصاد کار کند، پس انداز باید به سمت سرمایه گذاری هدایت شود. با این حال، در اینجا یک تضاد وجود دارد: پس انداز کنندگان خواهان دسترسی فوری به پول خود در صورت هزینه های غیرمنتظره هستند، در حالی که مشاغل و صاحبان خانه باید بدانند که مجبور نخواهند شد وام های خود را پیش از موعد بازپرداخت کنند. دیاموند و دیبویگ در تئوری خود نشان می دهند که چگونه بانک ها راه حل بهینه ای برای این مشکل ارائه می دهند. بانک ها با ایفای نقش به عنوان واسطه هایی که سپرده های بسیاری از پس انداز کنندگان را می پذیرند، می توانند به سپرده گذاران اجازه دهند در صورت تمایل به پول خود دسترسی داشته باشند و در عین حال به وام گیرندگان وام های بلندمدت نیز ارائه دهند.

دایموند نشان داد که بانک ها چگونه عملکرد مهم اجتماعی دیگری را انجام می دهند. بانک ها به عنوان واسطه بین بسیاری از پس انداز کنندگان و وام گیرندگان، برای ارزیابی اعتبار وام گیرندگان و اطمینان از استفاده از وام ها برای سرمایه گذاری خوب مناسب تر هستند.

بن برنانکی رکود بزرگ دهه 1930،را به عنوان بدترین بحران اقتصادی در تاریخ مدرن تحلیل کرد. او نشان داد که چگونه عملیات بانکی عامل تعیین کننده ای در عمیق شدن و طولانی شدن بحران است. هنگامی که بانک ها سقوط کردند، اطلاعات ارزشمند در مورد وام گیرندگان از بین رفت و به سرعت قابل بازسازی نبود. بنابراین توانایی جامعه برای هدایت پس انداز به سرمایه گذاری های مولد به شدت کاهش یافت.

آقای برنانکی در سال 1983 مقاله‌ای نوشت و در توضیح آن نوشت که ورشکستگی بانک‌ها می‌تواند باعث گسترش یک بحران مالی شود نه اینکه صرفاً نتیجه بحران باشد.

آقای دیاموند همچنین در کنفرانس خبری اعلام جایزه تلفنی ،در پاسخ به این سوال که آیا امروز هشداری برای بانک‌ها و دولت‌ها دارد، خصوصا در هنگامه ای که بازارها دچار آشفتگی شده‌اند وبانک‌های مرکزی در سراسر جهان نرخ‌های بهره را برای مبارزه با تورم سریع افزایش می‌دهند، پاسخ داد که بحران‌های مالی زمانی بدتر می‌شوند که مردم ایمان خود را نسبت به ثبات سیستم از دست بدهند.

آقای دایموند و آقای دیبویگ در همان سال مقاله‌ای در مورد خطرات ذاتی تحول سررسید، فرآیند تبدیل استقراض کوتاه‌مدت به وام بلندمدت نوشتند. آقای دایموند همچنین در مورد نحوه نظارت بانک ها بر وام گیرندگان خود نوشت و خاطرنشان کرد که وام گیرندگان با ورشکستگی بانک ها ناپدید می شود و عواقب این تحول را گسترش می دهد.

نوبل اقتصاد در سال 1968، توسط بانک مرکزی سوئد جایزه علوم اقتصادی را به یاد آلفرد نوبل، بنیانگذار جایزه نوبل، تأسیس شد و در واقع بخشی از جوایز پنجگانه نوبل که توسط آلفرد نوبل پایه‌گذاری شده، نبوده است.این جایزه بر اساس کمک مالی دریافت شده توسط بنیاد نوبل در سال 1968 از بانک مرکزی سوئد به مناسبت سیصدمین سالگرد تاسیس این بانک است. اولین جایزه در علوم اقتصادی به راگنار فریش و یان تینبرگن در سال 1969 تعلق گرفت.