به گزارش اکوایران، اواخر اکتبر، زمانی که «شی» قدرتش را در حزب کمونیست چین مستحکم تر کرد؛ معادلات جهان برهم ریخت. شواهد نشان می داد که« شی» مصمم است تا چین را به عصر مائو تسه تونگ، الگوی خود، برگرداند. ایدئولوژی رادیکال کنترلش را بر دومین اقتصاد بزرگ جهان افزایش داده و پیامدهای منفی را برای این کشور و متعاقبا جهان به دنبال خواهد داشت.

عقب نشینی به سبک «شی»؟

 «شی» بعد از تحکیم قدرت و آغاز یازدهمین دوره ریاست خود، ظرف تنها چند هفته، سیاست هایش را در ارتباط با کنترل کووید 19، شرکت های فن آوری بزرگ و بازار امکلاک و موضوعات دیگر معکوس کرد. علاوه بر این در عرصه سیاست خارجی نیز نشانه هایی حاکی از کاهش حمایت ها از جنگ روسیه در اوکراین و کاهش تنش ها با ایالات متحده و اختلاف های ارضی در دریای چین جنوبی دیده شد.

به نوشته فایننشال تایمز اتخاذ این رویکرد و چنین نرمشی از جانب «شی» آنقدر نامعمول بود که گروهی حدس زدند که او دیگر تعیین کننده سیاست های چین نیست. چنین نگرشی دور از ذهن و بعید است بالاخص آن که شی جین پینگ کنگره را از حضور دشمنان، منتقدان و مخالفانش پاکسازی کرده و متحدانی را در سراسر حزب تعریف کرده است. با این حال، چرخش 180 درجه ای «شی» در چند جبهه سیاستی غیر قابل انکار بود و تردیدهایی در باب سرسختی هایی «شی» ایجاد کرد.

اقتصاد کمر مائوی چین را خم کرد!

 این نشریه در ادامه گزاشش این سوال را مطرح کرده آیا «شی» در برابر فشار مقام های دولتی، مردم و اقتصاد رو به وخامت چین کمر خم کرده است یا نه؟ تحلیلگران در پاسخ به این سوال نوشتند که سیاست های کووید شی در کنارتعریف محدودیت های بسیار بر فن آوری و ریزش املاک، اقتصاد چین در سال 2022 را به بن بست کشاند.

شواهد نشان می دهد که اقتصاد چین در سه ماهه چهارم منقبض شده که احتمالا رشد تزار سال را به 3 درصد کاهش می دهد. این ارزیابی براساس داده های رسمی چین ارائه شده از همین رو واقعیت شاید هم بدتر باشد. عملکرد ضعیف، تهدیدی جدی برای یک دولت اقتدارگرا است که مشروعیتش را بر وعده هایی مبنی بر بازگرداندن رونق چین و جایگاه جهانی اش تعریف می کند.

شی در جستجوی اصلاحات

با عقب نشینی «شی» از سیاست سختگیرانه کووید 19 بسیاری از معترضان در خیابان ها این جرات را یافتند تا علیه این سیاست سختگیرانه شعار داده و همچنان خواهان کناره گیری «شی» شوند. با این همه تعداد اندکی از ناظران باور دارند که رئیس جمهوری چین مسیر خود را تغییر داده و رویکردش را تعدیل کرده است.

 چهره هایی که بیش از ده سال در قدرت می مانند غالبا انعطاف پذیری کم تری دارند و در طول زمان سیاست های نادرست تری را در ارتباط با اقتصاد اتخاذ می کنند، این درام در کشورهای دموکراتیک هم رخ می دهد. بسیاری از دیکتاتورها، از فیدل کاسترو در کوبا تا مائو در چین فجایع بسیار بر جای گذاشتند. با این همه بعد از آنها چهره های اصلاح طلبی چون لی کوان یو در سنگاپور و دنگ شیائوپینگ قدرت را در اختیار گرفتند و مائوتیسم را به واسطه عمل گرایی کنار گذاشتند و چین را در مسیر شکوفایی اش قرار دادند. حالا به نظر می رسد که «شی» به منطقه خاکستری رسیده و از همین رو حداقل درعمق بحران تمایل به اصلاحات دارد.

دولت شی برای احیای اقتصاد سیاست هایی کم تر سخت گیرانه ای را در قیاس با مائو اتخاذ کرده، او سه خط قرمز در ارتباط با استقراض توسط توسعه دهندگان را کنار گذاشته و اعلام کرده است که کمپین اصلاحات علیه شرکت های فین تک تقریبا کامل شده است. پس از سال ها افزایش کنترل های دولتی، پیام های حمایتی را برای بخش خصوصی ارسال کرده  که حکایت از احترام به داده های شخصی دارد.

وقتی که زود دیر می شود

«شی» طبیعتا تلاش خواهد کرد تا رشد اقتصادی را احیا کند. برنامه های او برای ایجاد و تعریف اقتصاد سوسیالیستی مدرن مستلزم یک هدف و رشد تولید ناخالص داخلی سالانه 5 درصد است که دیگر امکان پذیر نیست. رشد جمعیت چین و بهره وری بعه شدت کاهش یافته، از همین رو با کارگران کم تر و کاهش تولید به ازای هر کارگر، نرخ رشد بالقوه کشور2.5 درصد است. حال ممکن است زمانی که هزینه های مصرف کنندگان چینی بعد از قرنطینه بیشتر شود، شاهد رشد موقت 5 درصدی باشیم که رشدی غیر واقعی است.

قبل از نوامبر، بازار سهام چین در حال غرق شدن در اقتصاد بود. مدیران صندوق در حال راه اندازی دستورهای بازارهای نوظهور به استثنای چین بودند. حالا آنها به امید جهش بازگشایی پس از همه گیری صعودی اند و پول را به سهام چین می ریزند. با این همه سوال ها درباره جهت گیری سیاست های چین باقی است. رویکرد شی؛ عمل گرایانه است اما تردیدهایی در باب ثبات ایجاد می کند. انگیره های او برای کنترل ممکن است زمانی که اقتصاد بهبود یابد تثبیت شود؛ این همان واکنشی است که بسیاری از رهبران سالخورده بعد از تولد دوباره در سیاست بدان متوسل خواهند شد.