ابعاد فاجعه متروپل بواسطه از دست رفتن هموطنان بیشتر دردناکتر می شود. متروپل ساختمان نوسازی بود که سازنده مدعی ضد زلزله بودن آن شده بود اما سازه آنقدر ضعیف بود که بدون زلزله بر سر برخی هموطنان آور شد.

این تراژدی در ایران و کشورهای دیگر بی سابقه بوده اما چرا در دیگر کشورها تکرار نمی شودو ایران هر از چندگاهی شاهد چنین فجایعی است برخی ناظران اعتقاد دارند تفاوت در عبرت آموزی است. این گزارش به عبرت آموزی در انگلستان اشاره دارد.

درس عبرت رونان پوینت

فجایع ساختمانی تراژدی های زیادی را برای بشر در طول تاریخ رقم زده است. بررسی تاریخی حوادثی از این دست نشان می‌دهد که کشورها از تجربیات تلخ پیشین خود درس گرفته و انقلابی در ساخت و ساز ایجاد کرده اند.

انگلستان کشوری است که از اتفاقات گذشته درس گرفت و مانع بروز فجایع در ابعاد بزرگتر شد.

در تاریخ ۱۶ می سال ۱۹۶۸ریزش بخشی از ساختمان ۲۲ طبقه رونان پوینت در شرق لندن باعث حیرت همگان شد. انفجار گاز باعث ریزش جزئی سازه شد که منجر به کشته شدن چهار نفر و زخمی شدن 17 نفر شد.

در بررسی‌ها، مشخص شد که برج هم در طراحی و هم در ساخت و ساز دارای نقص عمیقی بوده وکدهای ساختمانی موجود برای اطمینان از ایمنی ناکافی بودند.

محققان به این نتیجه رسیدند که کدهای حاکم بر روش های ساخت و طراحی نیاز به ارزیابی مجدد فوری دارند و فروریختن گوشه جنوب شرقی رونان پوینت باعث تغییراتی در قوانین ساختمانی در انگلستان شد. مفهوم کنترل کیفیت در فرآیند ساخت و ساز  هم پس از فروپاشی رونان پوینت تقویت شد.

پس از این حادثه، با اقدام شهرداری لندن و سایر نهادهای تنظیم‌کننده مقررات ساختمانی، یک خط‌قرمز برای رعایت ضوابط مقاومت سازه در برابر حریق تدوین و اعمال آن در همه ساختمان‌ها به‌خصوص در سازه‌های بیش از ۶ طبقه اجباری شد. همین اقدام تقریبا 50 سال بعد یعنی در سال 2017 مانع ریزش برج گرنفل در پی یک آتش سوزی بزرگ شد. 

برج ۲۴ طبقه گرنفل بدون آنکه مقاومت خود را در برابر نزدیک به ۱۰ ساعت حریق یکپارچه از دست بدهد، فرو نریخت و سازه آن، در‌ مقابل ریزش، ایستادگی کرد.

اگر برج گرنفل لندن زودتر ساخته شده بود، آمار تلفات و خسارات ناشی از این آتش‌سوزی بسیار  بسیار وسیع‌تر میشد. اما پس از تجربه  1968،در سال ۱۹۷۱ قوانین سختگیرانه‌ای برای ساخت‌و‌ساز در انگلستان به اجرا گذاشته شد که بر اساس آن در ساخت هر بنا باید اطمینان حاصل شود که آن سازه در صورت وقوع حوادث آتش‌سوزی یا انفجار همچنان بر جای خود خواهد ایستاد و از هم فرونخواهد پاشید و آتش به طبقات دیگر سرایت نخواهد کرد. 

از سال ۱۹۷۱ به بعد طراحی برج‌های انگلستان هم تغییر کرد. از آن زمان به بعد، طراحی ساختمان‌های لندن طوری بود که آتش یا انفجار فقط بخشی از سازه پشتیبان را تخریب کند و سازه اصلی همچنان در جای خود بایستد. این ویژگی ازین جنبه حائز اهمیت بود چون چون آتش نشانان از میزان تاب آوری ساختمان اطمینان داشتند توانستند عملیات نجات را از درون ساختمان انجام دهند.